Już w najbliższą sobotę 17 września 2022 roku obchodzić będziemy w naszej parafii Uroczystość Poświęcenia Nowego Kościoła. Jest to bardzo ważny dzień w życiu naszej wspólnoty. Msza św. pod przewodnictwem ks. biskupa ordynariusza Jana Kopca rozpocznie się o godz. 10.00. Zapraszamy wszystkich parafian, tym którym nasz parafialny kościół jest bliski, do uczestnictwa w tej uroczystości.
Jak bardzo jest ona ważna dla nas parafian i całego kościoła, pokazuje poniższy fragment tekstu zaczerpniętego od Braci Kapucynów z Kielc:
Bóg pozostawia znak swej obecności w parafii
Uroczystość poświęcenia kościoła, zwana dawniej również konsekracją, jest wyjątkowym wydarzeniem w parafii. Dokonuje się zasadniczo jeden raz w jej historii i dotyczy przede wszystkim kościołów parafialnych. Przewodniczy jej biskup ordynariusz. Rocznica tego wydarzenia jest obchodzona w parafii jako święto kościelne. Mamy więc do czynienia z obrzędem bardzo ważnym w życiu wspólnoty Kościoła, którego skutki rozciągają się także na następne lata i pokolenia.
Czym jest akt poświęcenia kościoła lub jak mówiło się konsekracji? Oto miejscowa wspólnota, pod przewodnictwem biskupa, oddaje Bogu i Kościołowi powszechnemu budynek kościoła, dostosowany do kultu katolickiego. Fundamentem celebracji jest oczywiście wiara wspólnoty gromadzącej się w tym miejscu. To ona skłoniła ich już wcześniej do podjęcia ofiar i wyrzeczeń związanych z budową. Teraz, zgromadzeni razem, pod przewodnictwem biskupa, wieńczą cały ten wysiłek oddając go uroczyście Panu Bogu. Jak wiemy dobrze, Pan Bóg nigdy nie pozostaje dłużny człowiekowi i odpowiada na ten akt wiary, nadziei i miłości szczególnym działaniem swojej łaski. Wierni, którzy uczestniczą w tym święcie mogą cieszyć się szczególną bliskością Pana Boga, a budynek kościoła staje się odtąd skutecznym znakiem obecności Pana Boga w tym miejscu i znakiem Jego nieustannej życzliwości dla człowieka. Wystarczy wejść do środka, nawet tylko z iskierką wiary, aby doznać bliskości Boga. Znamy to doświadczenie chociażby z pobytu w naszych kościołach i z pielgrzymowania do różnych sanktuariów.
Bardzo ważna przy poświęceniu kościoła jest zatem wiara uczestników. To na niej opiera się akt oddania Bogu ich dzieła i to ona pozwala dostrzec Pana Boga i przyjąć Jego łaskę. Stąd konieczne jest odpowiednie przygotowanie duchowe wspólnoty. Uczestnicy nie przychodzą bowiem na spektakl, ale na wyjątkową celebrację liturgiczną. W niej zaś łączymy naszą ofiarę z ofiarą Jezusa Chrystusa. Zatem nasze pełne zaangażowanie w przebieg celebracji, oddanie samego siebie Panu Bogu oraz przyjęcie Komunii świętej stanowią przejaw świadomie przeżywanej wiary w tym dniu. Ta wiara jest także umacniana przez obecność całego Kościoła.
Obecność biskupa ordynariusza podkreśla, że akt ten dokonuje się nie tylko w ramach naszej parafii, ale w ramach diecezji, a nawet w całym Kościele powszechnym. Biskup jest bowiem następcą Apostołów. To na jego ręce składa się wybudowany budynek kościoła, aby stał się częścią dzieła całego Kościoła.
Wspólnota Kościoła nie ogranicza się jedynie do ludzi zebranych wokół ołtarza. W czasie celebracji wspólnota ta nie zna granic geograficznych ani czasowych. Zatem my, zebrani w tym dniu wokół ołtarza, stajemy się uczestnikami wielkiej wspólnoty świętych wszech czasów, o czym przypomni nam litania do Wszystkich Świętych. Włączają się w naszą modlitwę nasi bracia z czyśćca, bo ich wspominamy. Łączymy się także z wszystkimi wyznającymi tę samą wiarę, bo odmawiamy nasze wyznanie wiary. Ta wielka wspólnota wspiera nas ogniem swojej wiary, by wielkie Boże dzieła mogły się pośród nas objawić.
W czasie poświęcenia kościoła dokonuje się przemiana. Najpierw jest to przemiana wewnętrzna serc uczestników i otwarcie się na działanie łaski Boga. Mury pozostają niezmienne, bo łaska Boża nie działa na mury i kamienie, ale na ludzkie serca. W rezultacie tej podniosłej uroczystości wierni otrzymują dar większej wrażliwości obecność Boga w ich życiu, dar Bożego pokoju i głębokiej radości, dar większego przywiązania do Kościoła i jego pasterzy. Budynek kościoła, chociaż pozostaje niezmieniony zewnętrznie, to jednak ze zwykłego budynku w krajobrazie miejscowości, staje się znakiem Bożej obecności i Bożego działania w danym miejscu. W ten sposób pomaga wiernym teraz i w następnych pokoleniach. Podobna przemiana dokonuje się w Eucharystii. Przynosimy do ołtarza nasz skromny dar chleba i wina, a po przemianie otrzymujemy pokarm na życie wieczne. Trzeba Go jednak przyjąć, by mógł w pełni w nas działać. W akcie poświęcenia kościoła oddajemy Bogu nasze dzieło. Niewątpliwie jest ono dla nas wielkim i pięknym dziełem, ale czy może ono zadziwić samego Boga. Bóg je jednak przyjmuje i dokonuje przemiany. Zamienia dom ludzki na dom Boży. To co daje schronienie i pozwala zgromadzić się ludziom, staje się miejscem, gdzie człowiek wchodzi w rzeczywistość Bożą i staje się uczestnikiem wspólnoty nieba. Taki kościół będzie pomagał nam zbliżać się do Boga, rozpoznawać Jego obecność, odnajdować nadzieję w trudnych sytuacjach życiowych, odbudowywać nadwyrężone więzy rodzinne i społeczne. Pobyt w takim kościele pomoże nam unieść wzrok do nieba pośród codziennych kłopotów, pomoże inaczej spojrzeć na trudności, które nas trapią codziennie. Trzeba jednak na ten budynek spojrzeć z wiarą i z wiarą w sercu przekroczyć jego próg.
vide: www.kapucynikielce.pl